دنیای خاطراتم

  بیقرارم... یه سال مونده تا روزی که باید از این مدرسه دل بکنم..جایی که 3 ساله نتونستم ازش دل بکنم..نتونستم فراموشش کنم..شاید الان برای این حرفا زود باشه اما بخوای و نخوای یک ترم از مدرسه ها گذشته و یک ترم دیگه وقت داریم تا اخرین تابستونی که میتونیم به بودن باهم دلمون قرص باشه ...چاره ای نیس باید ازش دلم بکنم اما هیچ وقت روزای خوبی که توی این مدرسه داشتم رو فراموش نمیکنم این روزا یه جوری خوبن که تمام دلخوری ها و دلتنگی ها و ناراحتی ها رو با خودشون میشورن و میبرن...از مدرسه که بگذریم میرسیم به دوستایی که 3 ساله پابه پای هم با جون و دل و مثل یک کوه پشت هم بودیم دوستایی که غمشون غممون بود و خوشحالیشون خوشحالیمون... دوستای...

  به نام خدا...... سلام به همه ی دوستان گلم والبته از همه مهمتر یک خسته نباشید به معلم های خودم وبقیه ی معلم های دنیا بگویم که تا پایان سال تحصیلی مادانش آموزان را تحمل کردن و هیچی نگفتن .... راستی مارا از طرف مدرسه بردند نیشابور که داستانشم براتون می نویسم... داستان از این جا شروع می شود: مارا دریکی از روز های فروردین ماه یا اردیبهشت بود که بردنمون نیشابور ساعت هفت صبح از مدرسه راه افتادیم و وقتی به نیشابور رسیدیم اول رفتیم یک آرامگاهی و آنجا داخل آرامگاه دوتا عکس گرفتیم واز آنجا نیزبه طرف اردوگاه باغرود حرکت کردیم و آنجا چند تا عکس سلفی گ...